هدف اعتصاب غذا؟

مبارزه سیاسی و مخالفت مدنی و حتی در مقیاس کوچکتر اعتراض صنفی آداب و اسلوب خاصی دارد که مشاهده و مطالعه نمونه های موفق و نا موفق تاریخی می تواند برای هر فعال مدنی راهگشا باشد. بطور کلی در یک حرکت دسته جمعی بیش از هز چیز باید هدف مشخص باشد و برای رسیدن به آن هدف مشخص برنامه خاصی تدوین شده و در این برنامه هم زمانبندی لحاظ شود که همه فعالین بدانند در صورت نرسیدن به اهداف زمانبندی شده باید از چه راههای جایگزینی استفاده کنند. مشاهدات تاریخی نشان میدهد جنبشهایی که از چنین برنامه ها و اهدافی برخوردار نبوده اند نتوانسته اند به دستاوردهای مطلوب خود برسند. بر حسب اتفاق این روزها من در سه منبع مختلف به حرکتهایی این چنینی برخوردم که این تشابه را برای من پررنگ کرد

اولین آنها مطالعه 30 خرداد 60 در صفحه ویژه بی بی سی فارسی بود که بخشی از آن توسط اعضا سابق سازمان مجاهدین خلق نوشته شده است. نکته اینجاست که سازمانی سیاسی نظامی اعلام مبارزه مسلحانه می کند بدون اینکه به هوادارانش اعلام کند این مبارزه چگونه است و قرار است چه اقدامات عملی انجام گیرد! نتیجه جز قلع و قمع رده های پایین و فرار رده های بالا چه می تواند باشد

اصلاح طلبان نمونه کاملی از اقدات واکنشی و بی هدف و بی برنامه اند. آخرین شماره نسیم بیداری به بررسی مجالس پس از انقلاب پرداخته است. در پرونده مجلس ششم چیزی که بیش از همه مهم است ماجرای تحصن نمایندگان است. حمید متقی در بررسی کارنامه مجلس ششم در این نشریه می نویسد: آیا نرفتن اختیاری به خانه را میتوان تحصن نامید؟ تحصنی که نمایندگان هنگام جلسات مجلس به وظایف خود عمل می کنند واجد چه پیامی بوده است؟ روشن نبود اگر این اقدام جواب نداد چه بدیلی برای آن وجود دارد

به واقع چنین تحصنی جز هدر دادن ابزار تحصن, هرز دادن نیروها و لبخند طرف مقابل چه دستاوردی می تواند داشته باشد. جالب اینجاست که خود دوستان بدون هیچ دستاوردی تحصن را پایان دادند و به دنبال کار خود رفتند

امروز در ماجرای اعتصاب غذا هم میتوان این روحیه را دید. فارغ از خود اعتصاب کنندگان می توان دید که بزرگان اصلاح طلب مهمترین کاری که در یکسال گذشته انجام داده اند این بوده که از اعتصاب کنندگان تقاضای شکستن اعتصاب را کرده اند . در حالیکه اعتصاب اخیر 12 زندانی اوین می رفت که به جنبشی فراگیر تبدیل شده و روح جدیدی در کالبد فرتوت مخالفان بدمد, بدون هیچ دستاوردی پایان یافت. صحبت اینجا نیست که لزوما باید تا مرگ اعتصاب غذا را ادامه داد, بلکه این است که اگر شما به حکومت خوش بین نیستید و برنامه ای هم برای آنکه اگر حاکمیت اهمیتی به اعتصابات نداد, ندارید, اصلا چرا اعتصاب می کنید؟ جز این است که این حرکت اعتصاب غذا را برای حاکمیت به شکل بازی در میاورد که اینان هر از گاهی نمی خورند و بعد دوباره خوردن را از سر میگیرند!فقط خودمان لدت میبریم که عجب رسوا کردیم حاکمیت را, حاکمیتی که اگر ما هیچ کاری هم نکنیم خود رسوای جوامع حقوق بشری است